ای به داد من رسیده تو روزای خود شکستن ای چراغ مهربونی تو شبای وحشت من
ای تبلور حقیقت توی لحظه های تردید تو شبو از من گرفتی تو منو دادی به خورشید
اگه باشی یا نباشی برای من تکیه گاهی برای من که غریبم تو رفیقی جون پناهی
یاور همیشه مومن تو برو سفر سلامت غم من نخور که دوری برای من شده عادت
ناجی عاطفه ی من شعرم از تو جون گرفته رگ خشک بودن من از تن تو خون گرفته
اگه مدیون تو باشم اگه از تو باشه جونم قدر اون لحظه نداره که منو دادی نشونم
وقتی شب٬شب سفر بودتوی کوچه های وحشت وقتی همسایه کسی بود واسه بردنم به ظلمت
وقتی هر ثانیه ی شب طپش هراس من بود وقتی زخم خنجر دوست بهترین لباس من بود
تو با دست مهربونی به تنم مرحم کشیدی برام از روشنی گفتی پرده ی شبو دریدی
یاور همیشه مومن تو برو سفر سلامت غم من نخور که دوری برای من شده عادت
ای طلوع اولین دوست ای رفیق آخر من به سلامت سفر تو ای یگانه یاور من
مقصدت هرجاکه باشه هرجای دنیا که باشی اونور مرز شقایق پشت لحظه ها که باشی
خاطرت باشه که قلبت سپر بلای من بود تنها دست تو رفیق دست بی ریای من بود
یاور همیشه مومن تو برو سفر سلامت غم من نخور که دوری برای من شده عادت
ای آهنگه داریوش و خیلی دوس دارم!باشه که یه روزی همه ی ماها انقدر قدر شناسی و یاد بگیریم و خیلی راحت نمک نخوریم و نمکدون بشکنیم!
به به تبریک می گم..خونتون مبارکه...برات آف گذاشتم...راستی شعرتم خیلی قشنگه...یه کاری کن یه کم عکس هم بذار تو وبت تا بتونه احساستت رو کامل بیان کنه..آهنگ هم که آدرسش رو بهت دادم ..بذار تا وب لاگت چیزی کم و کسر نداشته باشه...می دونی هیچ وقت به این فکر نکن که هر روز آدمای بیشتری بیان اینجا و برن..به این فکر باش که اگه کسی اومد اینجا بتونه سیاهی کلبه تو رو سفید ببینه و قلب کوچیکه تو رو بزرگ...